Łąkarstwo

Łąkarstwo - całokształt wiedzy o łąkach i pastwiskach oraz działalność gospodarcza, której zadaniem jest pozyskiwanie możliwie wysokich plonów pełnowartościowej paszy (zielonej i siana) dla zwierząt gospodarskich oraz utrzymanie tych użytków w wysokiej kulturze. Nauka syntetyczna, wyodrębniona na przełomie XIX i XX w. opierająca się na wielu dyscyplinach pokrewnych m. in. botanika, gleboznawstwo, chemia rolnicza, hodowla i nasiennictwo, żywienie zwierząt, melioracje rolnicze;
Łąkoznawstwo - teoretyczna część łąkarstwa zaznajamiająca z prawami przyrodniczymi, które warunkują byt i rozwój trawiastych zespołów roślinnych na tle warunków ekologicznych siedliska.
Łąki naturalne - tereny pokryte trawiastymi zbiorowiskami roślinnymi pochodzenia naturalnego. Występują tam, gdzie z powodu niekorzystnego układu warunków ekologicznych żaden typ lasu nie mógł się rozwinąć; w warunkach klimatu umiarkowanego występują w strefie wysokogórskiej ponad kosodrzewiną, na niżu zaś na torfowiskach niektórych typów, a także na wielu aluwialnych łęgach nadrzecznych o szczególnie silnym działaniu wód.
Łąki antropogeniczne - zbiorowiska wtórne, powstały na skutek działalności człowieka. Wymagają systematycznego koszenia lub wypasu i nawożenia (ochrona przed inwazją drzew i krzewów).
Pratotechnika - zespół racjonalnie stosowanych zabiegów przy uprawie, pielęgnowaniu i użytkowaniu łąk i pastwisk, w celu stworzenia korzystnych warunków dla wzrostu i rozwoju zbiorowisk łąkowych.
Zbiorowiska trawiaste - zbiorowiska złożone z trwałych roślin zielnych, z przewagą lub dużym udziałem traw i turzycowatych. Zróżnicowane ze względu na dużą zmienność warunków siedliskowych, zwłaszcza wilgotności i żyzności gleb.
Użytki zielone - zbiorowiska trawiaste wykorzystywane do produkcji paszy; są to pastwiska, na których odbywa się wypas zwierząt oraz łąki użytkowane kośnie. Stanowią część użytków rolnych, są podstawą produkcyjności i rozwoju hodowli zwierząt domowych (bydła, owiec, koni), zapewniają im paszę zieloną latem (pastwiska) oraz siano i kiszonkę zimą (łąki). Szczególne znaczenie mają trwałe użytki zielone.
Użytki zielone trwałe - tereny stale zadarnione, porośnięte wieloletnią roślinnością zielną złożoną z licznych gat. (300-400) przeważnie wieloletnich traw, roślin motylkowatych, turzyc, ziół i chwastów tworzących różnorodne zbiorowiska w zależności od warunków siedliskowych i pratotechnicznych, użytkowane kośnie (2-3 (4) pokosy w roku), pastwiskowo lub zmiennie kośno-pastwiskowo. Ogromną zaletą tych użytków jest możliwość wykorzystania do produkcji pasz terenów nie nadających się do uprawy roślin polowych (duże uwilgotnienie, tereny zalewane, duże wzniesienie n.p.m., pochyłości).
Użytki zielone przemienne ? polowe uprawy traw szybko i bujnie rosnących lub ich mieszanek z roślinami motylkowatymi użytkowane przez kilka lat jako łąka lub pastwisko, stanowiące fragment płodozmianu polowego.