Łąkarstwo

Łąki niżowe dolinowe - położone w strefie do 300 m n.p.m., wyłącznie w naturalnych dolinach i pradolinach, torfowiskach niskich, obniżeniach śródpolnych i śródleśnych
Łąki niżowe pozadolinowe - położone w strefie 100-300 m n.p.m., na wypiętrzeniach i skłonach, gdzie nie występuje zasilanie wodami gruntowymi
Łąki terenów górzystych - położone powyżej 300 m n.p.m., w tym regionu pogórza (300-500 m n.p.m.)
Łąki grądowe (grądy) - grupa najbardziej różnorodna pod względem położenia, siedlisk i zbiorowisk roślinnych. Występują na glebach mineralnych w obniżeniach śródpolnych i śródleśnych, na wypiętrzeniach, w dolinach, na tarasach zalewowych rzek. Zasilane wodami opadowymi
Łąki zalewane (łęgi) - położone w dolinach rzecznych na żyznych średnio zwięzłych i zwięzłych glebach napływowych (aluwialnych) mineralnych i organicznych zróżnicowanych uwilgotnieniem, zbiorowiska roślinne bardzo urozmaicone, plony siana od ok. 3 do 8 (10) t z ha, wartość bardzo dobra do złej
Łęgi zgrądowiałe (dawniej grądy połęgowe) - okresowo posuszne, rzadko zalewane, położone na glebach madowych, łąki lub pastwiska, wartość b. dobra i dobra, plony siana do 7 (8) t z ha
Łęgi właściwe - systematycznie krótkotrwale zalewane łąki, mady brunatne i próchniczne, wartość dobra i b. dobra, plony siana do 8 t z ha
Łęgi rozlewiskowe - w dolinach rzecznych długotrwale zalewanych, gleby mułowo-organiczne, torfowo-mułowe, wartość średnia i słaba, plony do 10(15) t z ha, zbiorowiska mieszane, trawiasto-turzycowe;
Łęgi zastoiskowe - w nieckach terenowych, zwykle zatopione, okresowo zalewane, gleby mułowo-torfowe, mułowo-glejowe, wartość zła (ściółka), dominują turzyce wysokie, nie użytkowane rolniczo.
Łąki pobagienne (murszowiska) - położone są na terenach bezodpływowych
i w szerokich dolinach rzecznych, gdzie następuje zasilanie gł. przez wodę gruntową. Powstały po zmeliorowaniu łąk bagiennych (bielaw) oraz łęgów rozlewiskowych i zastoiskowych. Występują prawie wyłącznie na glebach torfowo-murszowych, okresowe przesychanie torfu, proces torfotwórczy, gł. turzyce i mchy.
Łąki bagienne (bielawy) - położone na niezalesionych torfowiskach niskich, w których zachodzi proces torfotwórczy. Znajdują się w stanowiskach stale silnie uwilgotnionych na glebach bagiennych, torfowych. Łąki potencjalne - po zmeliorowaniu przekształcają się w łąki pobagienne.
Łąki smużne - występują w wąskich dolinach i ich pobrzeżach, najczęściej w niewielkich obniżeniach wśród pól zwykle o wydłużonym kształcie, gdzie są użyźniane przez wody napływające z wyżej położonych terenów nanoszące żyzne namuły z rozpuszczonymi składnikami pokarmowymi, mają charakter grądu popławnego, rzadziej właściwego; skład botaniczny, wartość gospodarcza są zróżnicowane w zależności od stopnia uwilgotnienia, żyzności namułów, powierzchni, zazwyczaj dają obfite plony wyborowego siana.
Łąki potencjalne - tereny bagienne, które po uregulowaniu stosunków wodno-powietrznych oraz zagospodarowaniu będą użytkowane łąkowo.
Gleba łąkowa - utwór powstały pod wpływem roślinności łąkowej, najczęściej w warunkach wysokiego poziomu wody gruntowej; odznacza się dużą zawartością próchnicy; występuje w zalewanych dolinach rzek, zagłębieniach terenu o utrudnionym odpływie; wyróżniamy gleby łąkowe - organiczne, mineralne i mineralno-organiczne.
Zdjęcie fitosocjologiczne - zwięzły spis płatu roślinności obejmujący: krótką charakterystykę siedliska, dokładny wykaz gatunków z podaniem przy każdym stopnia ilościowości, towarzyskości, żywotności i stadium rozwojowego; stanowi podstawę wyróżniania i klasyfikacji zbiorowisk roślinnych.
Braun-Blanqueta metoda - system polegający na wyróżnianiu w okrywie roślinnej środowiska - asocjacji i wyższych jednostek florystyczno-ekologicznych; związków, rzędów i klas dla opisywania i różnicowania wszelkiej okrywy roślinnej (lasów, łąk, pastwisk, nieużytków itp.).