Łąka - obszar lądowy, na którym rośnie zwarta roślinność zielna z dominacją lub znacznym udziałem traw. W szerokim znaczeniu termin obejmuje wszelkie zbiorowiska trawiaste występujące na Ziemi: stepy, sawanny i tundrę trawiastą. W takim ujęciu do łąk zaliczane są także występujące u nas: murawy kserotermiczne, napiaskowe i bliźniczkowe, niektóre zbiorowiska roślinności torfowiskowej występującej na torfowiskach niskich i przejściowych.
Pokos - pas skoszonej trawy, łąkowej roślinności (sianokosy) układający się na łące za kosiarzem (obecnie rzadko spotykane ręczne koszenie kosą), kosiarką lub kombajnem (zbiór dwufazowy), kolejne zbiory traw łąkowych lub roślin motylkowatych drobnonasiennych siewów czystych lub mieszanych (trawiasto-motylkowatych), jak np. pierwszy i dalsze pokosy.
Sianokosy - koszenie kilkakrotne 2-3 razy w ciągu roku runi łąkowej na wysokość roślin ok. 5-7 (10) cm oraz wszelkie prace związane z suszeniem pokosów z przeznaczeniem na siano, susz, kiszonki i sianokiszonki, brykiety; koszenie rozpoczyna się wiosną (pierwszy odrost) w pełni kłoszenia traw, uzyskując jeszcze dwa odrosty (potraw) w odstępach co 6-7 tygodni lub w późniejszym terminie w czasie kwitnienia traw, uzyskując drugi odrost którego koszenie przypada po ok. 9-11 tygodniach wczesną jesienią. Po ścięciu stosuje się równomierne rozrzucenie roślin na powierzchni łąki, dosuszanie na pokosach zwłaszcza przy słonecznej pogodzie, na specjalnych urządzeniach tzw. rusztowaniach (ostew), za pomocą wentylatorów tłoczących nie ogrzewane lub ogrzewane powietrze.
Łąki dwukośne - łąki koszone 2 razy w roku (ekstensywne) z powodu małej żyzności gleb, zaniedbywania zabiegów pratotechnicznych. Są najbardziej typowym elementem tradycyjnego krajobrazu wiejskiego, kwieciste murawy pełne różnorodnych gatunków roślin. Zajmują one dwa podstawowe typy siedlisk - podmokłe (nieznacznie odwodnione torfowiska) i łęgi podtapiane przez wody zalewowe oraz siedliska świeże o umiarkowanej wilgotności. Walorem tych łąk jest to, że najłatwiej jest na nich pogodzić zasady gospodarki rolnej z ochroną przyrody. Są to obszary pełniące funkcję ostoi ptaków wodno-błotnych i mają ogromne znaczenie w retencjonowaniu wód powierzchniowych.
Łąki jednokośne - położone w skrajnie niekorzystnych war. siedliskowych (gleby ubogie, suche lub nadmiernie mokre), należą do najbardziej ekstensywnych typów użytków zielonych, mających obecnie marginalne znaczenie dla rolnictwa. Ich tradycyjnym użytkowaniem było jednorazowe, zwykle późne koszenie. Do łąk jednokośnych zaliczono łąki bagienne (turzycowiska i mechowiska), łąki trzęślicowe i łąki ciepłolubne. Są to zbiorowiska o niskiej wartości paszowej, ale wysokiej wartości przyrodniczej. Kontynuowane przez setki lat coroczne, jednorazowe koszenie doprowadziło do wykształcenia się specyficznych zbiorowisk roślinnych, bogatych w rzadkie gatunki. Warunkiem ochrony tych terenów jest koszenie (późnym latem lub jesienią) i ograniczenie rozwoju roślinności drzewiastej i krzewiastej.
Łąki 3-kośne - charakteryzują się mniejszym udziałem traw wysokich, z runi podczas pierwszego pokosu ustępuje wiele wcześnie kwitnących chwastów nasiennych, następuje także zanik chwastów szerokolistnych i grubołodygowych. Mogą natomiast pojawiać się chwasty niskie. Typowymi łąkami trzykośnymi są łąki wyczyńcowe i mozgowe oraz z dominacją kostrzewy łąkowej. Równomierność plonowania i odpowiedni skład botaniczny runi utrzymuje się przez wiele lat.
Łąki 4-kośne - plony roczne siana niższe, ale wartość pastewna większa. W runi mniejszy udział traw wysokich niż na łąkach trzykośnych. Udział chwastów niskich i płożących się większy niż na łąkach trzykośnych.
Przemienne łąki - uprawy jednogatunkowe traw lub mieszanek pastewnych składających się z roślin motylkowatych (gł. koniczyna, lucerna) i traw wprowadzone na pewien okres do polowych płodozmianów roślin uprawnych. Udział nasion roślin motylkowatych w mieszankach na przemienne łąki jest większy niż w mieszankach na użytki zielone trwałe i wynosi ok. 30%. użytkuje się przez stosunkowo krótki okres (od 1 do 4 lat). Jednogatunkowe zasiewy traw utrzymuje się 1 - 2 (3) lat stosując gatunki szybko rozwijające się i rosnące (przede wszystkim życice oraz kupkówkę pospolitą). Na przemiennych łąkach często stosuje się zmienne użytkowanie kośnie - pastwiskowo lub pastwiskowo-kośnie.
Użytkowanie łąk i pastwisk - kompleks zabiegów związany z pozyskiwaniem wysokich plonów wartościowej, smakowitej paszy dla zwierząt gospodarskich, jednocześnie zapewniający dostateczną trwałość i pożądany skład florystyczny zbiorowisk roślinnych właściwy dla danego użytku zielonego; wiąże się ściśle z przestrzeganiem terminów i sposobów użytkowania oraz stosowaniem zabiegów pielęgnacyjnych - systematyczne nawożenie mineralne, wałowanie łąk torfowych, regulowanie stosunków wilgotnościowych, wyrównywanie powierzchni (rozgarnianie kretowin, kopców i innych nierówności darni), ponadto na pastwiskach koszenie niedojadów resztek roślinnych, usuwanie ekskrementów pozostawionych przez zwierzęta.
Pokos - pas skoszonej trawy, łąkowej roślinności (sianokosy) układający się na łące za kosiarzem (obecnie rzadko spotykane ręczne koszenie kosą), kosiarką lub kombajnem (zbiór dwufazowy), kolejne zbiory traw łąkowych lub roślin motylkowatych drobnonasiennych siewów czystych lub mieszanych (trawiasto-motylkowatych), jak np. pierwszy i dalsze pokosy.
Sianokosy - koszenie kilkakrotne 2-3 razy w ciągu roku runi łąkowej na wysokość roślin ok. 5-7 (10) cm oraz wszelkie prace związane z suszeniem pokosów z przeznaczeniem na siano, susz, kiszonki i sianokiszonki, brykiety; koszenie rozpoczyna się wiosną (pierwszy odrost) w pełni kłoszenia traw, uzyskując jeszcze dwa odrosty (potraw) w odstępach co 6-7 tygodni lub w późniejszym terminie w czasie kwitnienia traw, uzyskując drugi odrost którego koszenie przypada po ok. 9-11 tygodniach wczesną jesienią. Po ścięciu stosuje się równomierne rozrzucenie roślin na powierzchni łąki, dosuszanie na pokosach zwłaszcza przy słonecznej pogodzie, na specjalnych urządzeniach tzw. rusztowaniach (ostew), za pomocą wentylatorów tłoczących nie ogrzewane lub ogrzewane powietrze.
Łąki dwukośne - łąki koszone 2 razy w roku (ekstensywne) z powodu małej żyzności gleb, zaniedbywania zabiegów pratotechnicznych. Są najbardziej typowym elementem tradycyjnego krajobrazu wiejskiego, kwieciste murawy pełne różnorodnych gatunków roślin. Zajmują one dwa podstawowe typy siedlisk - podmokłe (nieznacznie odwodnione torfowiska) i łęgi podtapiane przez wody zalewowe oraz siedliska świeże o umiarkowanej wilgotności. Walorem tych łąk jest to, że najłatwiej jest na nich pogodzić zasady gospodarki rolnej z ochroną przyrody. Są to obszary pełniące funkcję ostoi ptaków wodno-błotnych i mają ogromne znaczenie w retencjonowaniu wód powierzchniowych.
Łąki jednokośne - położone w skrajnie niekorzystnych war. siedliskowych (gleby ubogie, suche lub nadmiernie mokre), należą do najbardziej ekstensywnych typów użytków zielonych, mających obecnie marginalne znaczenie dla rolnictwa. Ich tradycyjnym użytkowaniem było jednorazowe, zwykle późne koszenie. Do łąk jednokośnych zaliczono łąki bagienne (turzycowiska i mechowiska), łąki trzęślicowe i łąki ciepłolubne. Są to zbiorowiska o niskiej wartości paszowej, ale wysokiej wartości przyrodniczej. Kontynuowane przez setki lat coroczne, jednorazowe koszenie doprowadziło do wykształcenia się specyficznych zbiorowisk roślinnych, bogatych w rzadkie gatunki. Warunkiem ochrony tych terenów jest koszenie (późnym latem lub jesienią) i ograniczenie rozwoju roślinności drzewiastej i krzewiastej.
Łąki 3-kośne - charakteryzują się mniejszym udziałem traw wysokich, z runi podczas pierwszego pokosu ustępuje wiele wcześnie kwitnących chwastów nasiennych, następuje także zanik chwastów szerokolistnych i grubołodygowych. Mogą natomiast pojawiać się chwasty niskie. Typowymi łąkami trzykośnymi są łąki wyczyńcowe i mozgowe oraz z dominacją kostrzewy łąkowej. Równomierność plonowania i odpowiedni skład botaniczny runi utrzymuje się przez wiele lat.
Łąki 4-kośne - plony roczne siana niższe, ale wartość pastewna większa. W runi mniejszy udział traw wysokich niż na łąkach trzykośnych. Udział chwastów niskich i płożących się większy niż na łąkach trzykośnych.
Przemienne łąki - uprawy jednogatunkowe traw lub mieszanek pastewnych składających się z roślin motylkowatych (gł. koniczyna, lucerna) i traw wprowadzone na pewien okres do polowych płodozmianów roślin uprawnych. Udział nasion roślin motylkowatych w mieszankach na przemienne łąki jest większy niż w mieszankach na użytki zielone trwałe i wynosi ok. 30%. użytkuje się przez stosunkowo krótki okres (od 1 do 4 lat). Jednogatunkowe zasiewy traw utrzymuje się 1 - 2 (3) lat stosując gatunki szybko rozwijające się i rosnące (przede wszystkim życice oraz kupkówkę pospolitą). Na przemiennych łąkach często stosuje się zmienne użytkowanie kośnie - pastwiskowo lub pastwiskowo-kośnie.
Użytkowanie łąk i pastwisk - kompleks zabiegów związany z pozyskiwaniem wysokich plonów wartościowej, smakowitej paszy dla zwierząt gospodarskich, jednocześnie zapewniający dostateczną trwałość i pożądany skład florystyczny zbiorowisk roślinnych właściwy dla danego użytku zielonego; wiąże się ściśle z przestrzeganiem terminów i sposobów użytkowania oraz stosowaniem zabiegów pielęgnacyjnych - systematyczne nawożenie mineralne, wałowanie łąk torfowych, regulowanie stosunków wilgotnościowych, wyrównywanie powierzchni (rozgarnianie kretowin, kopców i innych nierówności darni), ponadto na pastwiskach koszenie niedojadów resztek roślinnych, usuwanie ekskrementów pozostawionych przez zwierzęta.
Mionathrú is déanaí: poniedziałek, 10 sierpnia 2015, 10:49